Lerkanidypina w nadciśnieniu tętniczym

Zgodnie z danymi Narodowego Funduszu Zdrowia na nadciśnienie tętnicze (z ang. hypertension – HTN) cierpi niemal 10 milionów dorosłych Polaków. Uważa się, że choroba ta jest najważniejszym modyfiko-walnym czynnikiem ryzyka chorób układu krążenia. Światowa Organizacja Zdrowia (World Health Organization – WHO) uważa HTN za główną przyczynę przedwczesnych zgonów na świecie. Należy pamiętać, że związek pomię-dzy wysokością ciśnienia tętniczego (blood pressure – BP), a chorobami układu sercowo-naczyniowego lub niewydolnością nerek jest liniowy. Na przełomie ostatnich dwóch dekad rozpowszechnienie HTN w Polsce wzrasta, jednak nadal szacuje się, że niemal 1/3 osób nie jest świadoma swojej choroby. Co więcej, według danych z badania NATPOL 2011 ponad 10% osób z rozpoznanym HTN nie podejmuje leczenia hipotensyjnego ^[1].

W chwili rozpoznania HTN konieczne jest przeprowadzenie dokładnego badania, zarówno przedmiotowego, jak i podmiotowego, oraz wykonanie testów dodatkowych (takich jak szereg badań laboratoryjnych krwi i moczu oraz elektrokardiogram). W leczeniu HTN dąży się do osiągnięcia wartości docelowych BP, a jeśli nie jest to możliwe, to do uzyskania wartości im jak najbliższych. Warto podkreślić, że skuteczne obniżanie wartości BP zmniejsza nie tylko ryzyko wystąpienia powikłań w układzie sercowo-naczyniowym, ale również ryzyko względne zgonu ^[1].

Pierwszą interwencją w przypadku pacjentów z HTN zawsze jest tak zwana modyfikacja stylu życia. W zakresie leczenia farmakologicznego wyróżnia się pięć podstawowych grup leków hipotensyjnych, które mają udowodniony wpływ na rokowanie. Substancje te wykorzystywane mogą być zarówno w formie monoterapii, jak i w leczeniu skojarzonym.>