Cukrzycy typu 2. Czy możliwa jest remisja?

Zanim słowo pandemia zaczęło kojarzyć się tylko z COVID-19, już wcześniej mieliśmy do czynienia z pandemią cukrzycy typu 2. Cukrzyca typu 2 to nieuleczalna choroba, której skutki możemy minimalizować poprzez właściwą kontrolę choroby. Czy jednak możemy mieć nadzieję na jej remisję? Praca podsumowująca dane na ten temat opublikowana w czerwcu b.r. w czasopiśmie Journal of Internal Medicine to kolejny przyczynek do tej dyskusji.

Przesłanki by mówić o remisji cukrzycy oparte są na hipotezie „cyklu podwójnego” rozwoju cukrzycy (the twin cycle hypothesis), który obejmuje wątrobę i trzustkę. Link do publikacji znajduje się poniżej.

Dodatni bilans kaloryczny powoduje, że nadmiar węglowodanów w procesie liponeogenezy przekształca się w wątrobie w tkankę tłuszczową. Proces ten stymuluje insulina, dlatego  u osób, u których występuje insulinooporność i większe stężenie insuliny w osoczu, dochodzi do większego gromadzenia się  tłuszczu w wątrobie. Insulina odpowiada też za hamowanie w wątrobie glukoneogenezy. Gdy wrażliwość hepatocytów na insulinę jest zmniejszona (insulinooporność wątrobowa), a ilość tkanki tłuszczowej zwiększona, dochodzi do nasilenia glukoneogenezy, a w efekcie do wzrostu stężenia glukozy w osoczu (cykl wątrobowy).

Początkowo nieznaczny wzrost stężenia glukozy w osoczu na czczo stymuluje zwiększenie  podstawowego wydzielania insuliny. Powstała hiperinsulinemia przyspiesza przemianę nadmiaru kalorii w tłuszcz wątrobowy przy coraz mniejszym hamowaniu produkcji glukozy w wątrobie. Wzrost stężenia  lipoprotein (VLDL-TG) produkowanych>