IBS – etiopatogeneza i rozpoznawanie
Zespół jelita nadwrażliwego (IBS, irritable bowel syndrome) to przewlekła choroba czynnościowa, w której nawracające bóle brzucha mają związek z defekacją lub ze zmianą częstości wypróżnień i/lub konsystencji stolca. Przewlekłe utrzymywanie się objawów wywołuje obniżenie jakości życia osób nią dotkniętych oraz znacznie utrudnia codzienne funkcjonowanie [1, 2]. Objawy IBS mogą występować w każdym wieku, jednak najczęściej dotyczą osób w 3. i 4. dekadzie życia z przewagą kobiet. W 2016 r. zostały opublikowane Kryteria Rzymskie IV, które są najnowszą aktualizacją kryteriów diagnostycznych zaburzeń czynnościowych przewodu pokarmowego. Zgodnie z opinią ekspertów określenie „czynnościowe” zostało uzupełnione w podtytuł: „zaburzenia interakcji jelitowo-mózgowych”, co podkreśla istotne znaczenie zaburzeń osi mózgowo-jelitowej w patogenezie IBS [3, 4]. Etiologia choroby ma charakter wieloczynnikowy i nie jest do końca wyjaśniona [5–7]. Ważny element stanowi zaburzenie ilościowe i jakościowe składu mikrobioty jelitowej, które wpływa bezpośrednio lub pośrednio na pozostałe mechanizmy IBS. Ponadto do czynników biorących udział w patogenezie IBS należą: nadwrażliwość trzewna, zaburzenia funkcji immunologicznych błony śluzowej jelita oraz nieprawidłowa motoryka przewodu pokarmowego. Poza dysbiozą ważnymi czynnikami patogenetycznych IBS są: czynniki genetyczne, żywieniowe i przebyte infekcje przewodu pokarmowego. W patogenezie IBS odgrywają także rolę czynniki psychologiczne, zwłaszcza przewlekły stres o znacznym nasileniu. W ostatnich miesiącach,>
Zalecenia dotyczące modyfikacji stylu życia
Leki stosowane w IBS z dominującym zaparciem lub biegunką
Leki spazmolityczne
Olejek z mięty pieprzowej
Ryfaksymina α i probiotyki
Kwas masłowy
Podsumowanie