Dlaczego w terapii pacjentów z niewydolnością serca i cukrzycą lepiej wybrać eplerenon niż spironolakton

Wykaz skrótów

ACE (angiotensin converting enzyme) – enzym konwertujący angiotensynę;
ARB (angiotensin receptor blocker) – antagonista receptora angiotensyny; ESC (European Society of Cardiology) – Europejskie Towarzystwo Kardiologiczne;
LVEF (left ventricular ejection fraction) – frakcja wyrzutowa lewej komory;
MRA (mineralocorticoid receptor antagonist) – antagonista receptora mineralokortykoidowego;
NYHA (New York Heart Association) – Nowojorskie Towarzystwo Kardiologiczne;
PDE5 (phosphodiesterase type 5) – fosfodiesteraza typu 5.

Czy wskazania do stosowania obu leków są takie same?

Co trzeci pacjent z niewydolnością serca wymaga leczenia hipoglikemizującego. Farmakoterapia HF w grupie chorych ze współtowarzyszącą cukrzycą nie odbiega od podstawowych zasad leczenia HF w populacji ogólnej.

Na podstawie ChPL oba leki są zalecane jako uzupełnienie standardowej terapii u chorych z niewydolnością serca i zaburzoną funkcją skurczową lewej komory. Wskazania rejestracyjne dla eplerenonu są jednak szersze: obejmują grupę chorych mniej symptomatycznych w porównaniu do spironolaktonu (włączając II klasę czynnościową wg NYHA po zawale z EF ≤ 40% lub przy innej przyczynie z LVEF < 30%).

Co mówią wyniki badań i metaanaliz nt. stosowania spironolaktonu?

Wyniki dotyczące wpływu spironolaktonu na gospodarkę węglowodanową w dotychczas przeprowadzonych badaniach są niejednoznaczne. Na podstawie metaanalizy obejmującej 72 publikacje z bazy Medline Korol i współpracownicy sugerują, że przyjmowanie spironolaktonu prowadzi do wzrostu stężenia kortyzolu w krwi,>