Eplerenon czy spironolakton – zastosowanie którego z antagonistów aldosteronu będzie najlepszym rozwiązaniem w terapii niewydolności serca?

Wykaz skrótów:

ACE (angiotensin converting enzyme) – enzym konwertujący angiotensynę;
ARB (angiotensin receptor blocker) – antagonista receptora angiotensyny;
ESC (European Society of Cardiology) – Europejskie Towarzystwo Kardiologiczne;
LVEF (left ventricular ejection fraction) – frakcja wyrzutowa lewej komory;
MRA (mineralocorticoid receptor antagonist) – antagonista receptora mineralokortykoidowego;
NYHA (New York Heart Association) – Nowojorskie Towarzystwo Kardiologiczne;
PDE5 (phosphodiesterase type 5) – fosfodiesteraza typu 5.

Co mówią badania na temat skuteczności stosowania eplerenonu i spironolaktonu w leczeniu niewydolności serca?

Zarówno eplerenon, jak i spironolakton mają udokumentowaną skuteczność w leczeniu niewydolności serca z obniżoną frakcją wyrzutową lewej komory. Zgodnie z najnowszymi wytycznymi ESC, stosowanie tych preparatów zalecane jest u każdego pacjenta ze stabilną przewlekłą niewydolnością serca z obniżoną frakcją wyrzutową.

Badania RALES, EPHESUS i EMPHASIS-HF potwierdzają, że oba leki zmniejszają śmiertelność oraz częstość hospitalizacji z powodu niewydolności serca1,2,3. Nie można jednak bezpośrednio zestawiać wyników powyższych obserwacji ze względu na różny dobór grup pacjentów. Nie przeprowadzono również badań porównujących skuteczność obu tych leków.

Należy jednak zwrócić uwagę, że w badaniu RALES wzięli udział pacjenci w III i IV klasie wg NYHA i z LVEF ≤ 35%, podczas gdy do badania EMPHASIS-HF włączono chorych z mniej objawową niewydolnością serca (klasa II NYHA; LVEF ≤ 30%). Ponadto w badaniu EPHESUS>