Hiperurykemia u chorego na cukrzycę

Lutowy odcinek Nowości w Diabetologii postanowiłem poświęcić nieco szerszemu opisowi zaburzenia metabolicznego, który często występuje u osób otyłych, chorych na cukrzycę, zwłaszcza typu 2 (T2DM), u pacjentów z zespołem metabolicznym oraz w przebiegu niewydolności nerek. Nie będzie to zatem opis najnowszej publikacji, a raczej krótka charakterystyka problemu, który zawsze wzbudzał zainteresowanie reumatologów, a w ostatniej dekadzie także diabetologów, kardiologów i lekarzy innych specjalizacji.

O wyborze problematyki hiperurykemii, a szczególnie jej związku z T2DM zadecydowało kilka powodów:

• po pierwsze zbyt wysokie stężenie kwasu moczowego, a zwłaszcza może uszkadzać budowę i funkcję różnych tkanek i narządów, w tym między innymi stawów i nerek,
• po drugie hiperurykemia jest uważana przez wielu za niezależny czynnik ryzyka rozwoju chorób będących ogromnym obciążeniem współczesnych społeczeństw, w tym choroby niedokrwiennej serca i niewydolności nerek,
• po trzecie podwyższone stężenie kwasu moczowego stwierdza się często u chorych na T2DM i osób z zespołem metabolicznym, oraz z otyłością i nadciśnieniem tętniczym,
• po czwarte zaburzenie metabolizmu kwasu moczowego ma charakter powszechny i progresywny. Największy odsetek występowania hiperurykemii stwierdza się w populacjach krajów rozwiniętych. Niestety, w tym również w Polsce,
• po piąte zbyt niskie stężenie kwasu moczowego, podobnie jak zbyt wysokie, zwiększa ryzyko chorób sercowo-naczyniowych i zgonów sercowych (zjawisko krzywej J – "co za dużo to niezdrowo, co">