Józef Drzewoski
prof. dr hab. n. med.
Józef Drzewoski
Data publikacji 25.01.2021
Czas czytania ok. 13 min

Lutowy odcinek Nowości w Diabetologii postanowiłem poświęcić nieco szerszemu opisowi zaburzenia metabolicznego, który często występuje u osób otyłych, chorych na cukrzycę, zwłaszcza typu 2 (T2DM), u pacjentów z zespołem metabolicznym oraz w przebiegu niewydolności nerek. Nie będzie to zatem opis najnowszej publikacji, a raczej krótka charakterystyka problemu, który zawsze wzbudzał zainteresowanie reumatologów, a w ostatniej dekadzie także diabetologów, kardiologów i lekarzy innych specjalizacji.

O wyborze problematyki hiperurykemii, a szczególnie jej związku z T2DM zadecydowało kilka powodów:

  • po pierwsze zbyt wysokie stężenie kwasu moczowego, a zwłaszcza może uszkadzać budowę i funkcję różnych tkanek i narządów, w tym między innymi stawów i nerek,
  • po drugie hiperurykemia jest uważana przez wielu za niezależny czynnik ryzyka rozwoju chorób będących ogromnym obciążeniem współczesnych społeczeństw, w tym choroby niedokrwiennej serca i niewydolności nerek,
  • po trzecie podwyższone stężenie kwasu moczowego stwierdza się często u chorych na T2DM i osób z zespołem metabolicznym, oraz z otyłością i nadciśnieniem tętniczym,
  • po czwarte zaburzenie metabolizmu kwasu moczowego ma charakter powszechny i progresywny. Największy odsetek występowania hiperurykemii stwierdza się w populacjach krajów rozwiniętych. Niestety, w tym również w Polsce,
  • po piąte zbyt niskie stężenie kwasu moczowego, podobnie jak zbyt wysokie, zwiększa ryzyko chorób sercowo-naczyniowych i zgonów sercowych (zjawisko krzywej J – "co za dużo to niezdrowo, co">

Występowanie hiperurykemii

Podział hiperurykemii

Dna moczanowa

Cukrzyca i hiperurykemia

Leczenie dny moczanowej u chorych na cukrzycę