Jakie korzyści ze stosowania eplerenonu są widoczne u osób z niewydolnością serca i z migotaniem przedsionków?

Migotanie przedsionków jest najczęściej występującą arytmią w populacji chorych z niewydolnością serca. Zarówno jednemu, jak i drugiemu schorzeniu towarzyszą aktywacja szlaków neurohormonalnych oraz remodeling mięśnia sercowego. Stąd oba te
stany chorobowe predysponują do siebie nawzajem.

Część leków poprawiających rokowanie w niewydolności serca może potencjalnie zmniejszać ryzyko nawrotów migotania przedsionków. Dotyczy to ACE, ARB, β-blokerów oraz MRA. Głównym celem stosowania eplerenonu i spironolaktonu u chorych z objawową niewydolnością serca z obniżoną frakcją wyrzutową lewej komory (LVEF ≤ 35%) jest redukcja ryzyka zgonu i ryzyka hospitalizacji z powodu niewydolności serca. Dodatkową korzyścią jest obniżenie ryzyka napadów migotania przedsionków.

Antagoniści receptora mineralokortykoidowego przez blokowanie układu renina–angiotensyna–aldosteron hamują remodeling lewego przedsionka i jego włóknienie. Ponadto zapobiegając hipokaliemii, mogą zmniejszać niestabilność elektryczną przedsionków.

U chorych objętych randomizacją w badaniu klinicznym EMPHASIS-HF stosowanie eplerenonu wiązało się ze zmniejszonym o 42% ryzykiem wystąpienia pierwszego epizodu migotania przedsionków w czasie obserwacji do 4 lat (4,5% pacjentów vs 2,7%; mediana czasu obserwacji – 21 miesięcy) [1]. Badanie obejmowało pacjentów z objawową niewydolnością serca II klasy wg NYHA i zredukowaną frakcją wyrzutową lewej komory (LVEF ≤ 30%).

Eplerenon jest elementem standardowego leczenia niewydolności serca z obniżoną frakcją wyrzutową, obniża też częstość napadów migotania przedsionków.>