Leczenie stanów zapalnych w atopowym zapaleniu skóry
Skrót informacji
Atopowe zapalenie skóry jest najczęstszą dermatozą zapalną. W leczeniu w pierwszej kolejności zalecane są emolienty, miejscowe glikokortykosteroidy oraz inhibitory kalcyneuryny. W razie nieskuteczności terapii miejscowej możliwe jest zastosowanie fototerapii lub leczenia ogólnego lekami immunosupresyjnymi. Preparaty złożone zawierające betametazon i kwas fustydowy są skuteczne i dobrze tolerowane w leczeniu pacjentów z atopowym zapaleniem skóry z towarzyszącym wtórnym zakażeniem bakteryjnym lub jego podejrzeniem.
Atopowe zapalenie skóry (wyprysk atopowy) jest często występującą, przewlekłą, nawrotową zapalną chorobą skóry. Dotyka od 4,7 % do 9,2% dzieci i od 0,9% do 1,4 % dorosłych[2]. Może współistnieć z innymi chorobami atopowymi takimi jak astma oskrzelowa (u 20-35% chorych na AZS), alergiczny nieżyt górnych dróg oddechowych i spojówek (u 34% chorych na AZS) czy alergia pokarmowa (u 15% chorych na AZS). Wynika ze złożonych interakcji genetycznych, epigenetycznych, środowiskowych i immunologicznych oraz nakładającego się defektu bariery naskórkowej. Najczęściej zaczyna się podczas wieku dziecięcego (u 45% dzieci objawy pojawiają się do szóstego miesiąca życia, a u 50% w pierwszym roku życia), następnie utrzymuje się przez kilka do kilkunastu lat (u 40-80% dzieci ustępuje do piątego roku życia), zwykle łagodnieje w okresie dojrzewania. Tylko u 20% pacjentów jest nadal obecna w wieku dorosłym. Zdarza się także, że atopowe zapalenie skóry może rozwinąć się już w wieku dorosłym (25% dorosłych pacjentów)[3]. U niektórych osób choroba ta może utrzymywać się przez całe życie. W swoim przebiegu ma okresy zaostrzeń i remisji. Charakteryzuje się częstymi, nawrotowymi zakażeniami skóry na tle bakteryjnym, wirusowym i grzybiczym[1].
Atopowe zapalenie skóry z powodu>
