Łojotokowe zapalenie skóry okiem praktyka
Skrót informacji
Łojotokowe zapalenie skóry (ŁZS) jest dermatozą przewlekłą, nawrotową, charakteryzującą się stanem zapalnym i złuszczaniem. Jest jednym z częstszych schorzeń skóry – stanowi 10% wszystkich dermatoz, zdecydowanie częściej dotyka mężczyzn (6-krotnie częściej w porównaniu z kobietami).
Etiologia
Etiologia jest wieloczynnikowa, na rozwój i przebieg wpływają liczne czynniki egzogenne i endogenne. Głównym czynnikiem endogennym jest wzrost aktywności gruczołów łojowych, a co za tym idzie wzrost produkcji łoju, a także zmiany w jego składzie (podwyższona zawartość cholesterolu, trójglicerydów, obniżona skwalenu
i wolnych kwasów tłuszczowych), co sprzyja kolonizacji drożdżaków lipofilnych Malassezia furfur. Wykazano wzrost liczby tych drożdżaków w okolicach łojotokowych u osób z ŁZS z 45 do 85% w porównaniu z mikroflorą osób nie chorujących na ŁZS.
Do czynników egzogennych predysponujących i prowokujących zmiany typu łojotokowego zapalenia skóry należą: zanieczyszczenie środowiska, nieodpowiedni ubiór (zbyt ciasne ubrania), dieta (zaostrza spożywanie alkoholu, niedobór witamin
z grupy B i cynku), zaburzenia odżywiania (bulimia i anoreksja), pielęgnacja skóry (zbyt częste mycie skóry), brak ekspozycji na promieniowanie UV, stres, schorzenia towarzyszące, głównie neurologiczne: padaczka, choroba Parkinsona, porażenie nerwu twarzowego), depresja, stosowanie leków psychotropowych, w nowotworach przewodu pokarmowego i oddechowego), u osób zakażonych wirusem HIV.
Jak rozpoznać łojotokowe zapalenie skóry?
Miejscami predysponowanymi do pojawienia się zmian są:
- skóra owłosiona głowy
- czoło, brwi, fałdy nosowo-wargowe, skrzydełka nosa, baczki, okolica wąsów, małżowiny uszne
- tułów (okolica mostkowa, międzyłopatkowa)
- okolice wyprzeniowe (podpiersiowa, pachowa i pachwinowa), pępęk, pachwiny
i zgięcia stawowe
Leczenie
