Nieprzestrzeganie zaleceń terapeutycznych przez pacjentów z zaburzeniami psychicznymi

Wstęp

Problem współpracy chorych, czyli przestrzegania (a raczej nieprzestrzegania) zaleceń terapeutycznych podczas leczenia ich dolegliwości, jest uniwersalny dla całej medycyny i we wszystkich dziedzinach stanowi nie lada przeszkodę na drodze do uzyskania pełnej poprawy stanu chorego. W odniesieniu do zaburzeń psychicznych najczęściej używa się argumentu, że chorzy z tymi zaburzeniami źle współpracują podczas leczenia, ponieważ nie mają poczucia choroby.

Jest to pogląd dość rozpowszechniony, ale niekoniecznie prawdziwy, ponieważ jedynie w nielicznych zaburzeniach psychicznych występuje brak poczucia choroby; w większości z nich to poczucie jest zachowane, a czasami nawet wyolbrzymione. Gdyby rzeczywiście za nieprzestrzeganie zaleceń terapeutycznych odpowiadał bezkrytycyzm chorobowy, nie współpracowaliby przede wszystkim chorzy na schizofrenię i inne zaburzenia urojeniowe, podczas gdy wszyscy inni chorzy współpracowaliby w pełni. A tak nie jest.

Czynniki, które kształtują stopień przestrzegania zaleceń terapeutycznych przez chorego w przypadku leczenia zaburzeń psychicznych (chodzi tu głównie o leczenie farmakologiczne), można ująć następująco:

• wgląd chorobowy (poczucie choroby),
• zrozumienie potrzeby leczenia,
• wiara, że leczenie przyniesie oczekiwany  skutek,
• gotowość na godzenie się na niedogodności związane z leczeniem w imię potrzeby realizacji celu ostatecznego – wyleczenia,
• efektywność terapii,
• zgodność między oczekiwaniami chorego a celem terapii ustalonym przez le- karza,
• akceptacja ograniczeń medycznych związanych z możliwością wyleczenia,
• wsparcie rodziny i otoczenia chorego.

Jak wynika>