Pozycjonowanie trzech leków hipotensyjnych: ramiprilu, telmisartanu i walsartanu w leczeniu nadciśnienia

Próba pozycjonowania trzech leków hipotensyjnych: ramiprilu, telmisartanu i walsartanu w leczeniu nadciśnienia tętniczego w zależności od ciśnienia tętniczego i ryzyka sercowo-naczyniowego.

Wybór terapii nadciśnienia tętniczego – ogólne podejście

Podstawowym celem leczenia nadciśnienia tętniczego jest redukcja podwyższonego ciśnienia tętniczego do docelowych wartości zdefiniowanych jako cel terapeutyczny. Redukcja taka związana jest ze zmniejszeniem ryzyka wystąpienia powikłań nadciśnienia tętniczego: przerostu lewej komory, progresji miażdżycy i ostatecznie zdarzeń sercowo-naczyniowych. Obecnie jako pierwszy cel terapeutyczny eksperci wskazują wartość skurczowego ciśnienia tętniczego poniżej 140 mmHg, a w przypadku dobrej tolerancji – drugi cel terapeutyczny poniżej 130 mmHg, ale nie niżej niż 120 mmHg. U pacjentów po 80. r.ż. zaleca się ostrożniejsze obniżanie ciśnienia skurczowego do wartości poniżej 150 mmHg [1].

W leczeniu nadciśnienia tętniczego podstawowymi grupami terapeutycznymi, o których wiemy, że skutecznie obniżają ciśnienie tętnicze zarówno w monoterapii, jak i w skojarzeniu oraz że redukcja ta ma udowodniony wpływ na rokowanie, są: diuretyki tiazydowe (preferowane tiazydopodobne), β-adrenolityki (preferowane wazodylatacyjne), antagoniści wapnia (preferowane preparaty dihydropirydynowe), inhibitory enzymu konwertującego angiotensynę (ACE ) i leki blokujące receptor dla angiotensyny
(ARB, sartany).

Mimo że standardy wskazują pięć podstawowych grup terapeutycznych do wyboru, jako możliwych do zastosowania w leczeniu nadciśnienia tętniczego, to autorzy standardów wskazują na kilka elementów, które powinny być brane pod>