Prewencja zdarzeń zakrzepowo-zatorowych u pacjentów z migotaniem przedsionków
Migotanie przedsionków (ang. atrial fibril-lation, AF) to najczęstsze nadkomorowe zaburzenie rytmu serca, stanowiące jedno z wyzwań współczesnej kardiologii. Mierzą się z nim pacjenci, lekarze oraz systemy opieki zdrowotnej. AF jest arytmią występującą częściej u osób starszych, a fakt starzenia się społeczeństwa powoduje, u coraz większej liczby pacjentów ustalane jest takie rozpoznanie. Prognozuje się stały wzrost liczby rozpoznań, co wiąże się także z ciągłym progresem narzędzi diagnostycznych pozwalających wychwycić więcej przypadków napadów AF. Rycina 1, pochodząca z wytycznych Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego (European Society of Cardiology, ESC), przedstawia prognozy dotyczące występowania AF w przyszłości [1].
Głównym powikłaniem AF jest zwiększone ryzyko udaru niedokrwiennego mózgu. Uznaje się, że AF zwiększa ryzyko udaru mózgu 5-krotnie, ale indywidualne ryzyko pacjentów jest różne i zależy od czynników ryzyka. W wytycznych ESC przedstawiono skalę CHA2DS2-VASc, która podsumowuje podstawowe czynniki ryzyka, a punktowy wynik w tej skali stanowi podstawę oceny wskazań do leczenia przeciwkrzepliwego [1].
Leczenie AF to proces bardzo złożony, wyma-gający zaangażowania pacjenta oraz wielu spe-cjalistów. Podstawą i pierwszym krokiem w terapii pacjentów z AF jest leczenie przeciwkrzepliwe, co zostało podkreślone w tabeli 1 z wytycznych. Do molekuł z grupy nowych doustnych antykoagulantów niebędących antagonistami witaminy K (ang. novel oral anticoagulants, NOAC) zalicza się rywaroksaban, czyli bezpośredni inhibitor czynnika Xa w kaskadzie krzepnięcia. Jest to lek dostępny na rynku od lat, który dał się>
