Profilaktyka i leczenie niedoborów witaminy D u osób starszych - reprint

Streszczenie

Powszechny niedobór witaminy D jest problemem społecznym, który dotyka w Polsce 90% seniorów. Udokumentowano, że ze względu na niekorzystne skutki dla zdrowia należy prowadzić suplementację witaminą D w całej zdrowej populacji, a u osób ze stwierdzonym niedoborem witaminy D należy prowadzić leczenie witaminą D, ale w dawkach znacznie większych niż suplementacyjne i pod kontrolą stężenia 25(OH)D.

Przed rozpoczęciem leczenia niedoborów witaminy D u indywidualnego pacjenta, należy ustalić przyczynę ich powstania, dobrać odpowiednio dawkę leczniczą witaminy D z uwzględnieniem ciężkości niedoboru witaminy D, masy ciała pacjenta oraz stosowania (lub nie) wcześniejszej suplementacji, określić czas terapii, a także procedury monitorowania skuteczności leczenia. U seniorów – podobnie jak u innych grup wiekowych z niedoborami witaminy D – należy prowadzić terapię spersonalizowaną („terapia szyta na miarę”), ale trzeba uwzględnić także zmiany farmakokinetyki witaminy D związanej z wiekiem, jak również z wielochorobowością i wielolekowością – charakterystyczną dla późnej starości.

Wprowadzenie

Wyniki badań epidemiologicznych wskazują, że niedobór witaminy D jest powszechny, występuje u kilkudziesięciu procent zdrowych ludzi, w wielu miejscach świata, niezależnie od rasy, płci i wieku [1]. W Polsce w badaniu przekrojowym u 90% badanych, zdrowych dorosłych kobiet i mężczyzn w tym osób starszych (po 65. r.ż.), stwierdzono niedobory witaminy D (stężenie 25 hydroksywitaminy D – 25(OH)D poniżej>