Przypadek, w którym nie ma jednoznacznie dobrych decyzji

Wstęp

Chory z niewydolnością serca, w kontekście leczenia diuretycznego, często stanowi istotny problem kliniczny na każdym poziomie leczenia, czy to z pozycji lekarza rodzinnego, czy ośrodka wysokospecjalistycznego. Zachowanie równowagi między lekami poprawiającymi rokowanie a lekami wpływającymi na objawy jest dużym wyzwaniem. Poniżej przedstawiamy przypadek chorego, którego całościowa ocena kliniczna miała szczególne znaczenie w doborze optymalnej farmakoterapii.

Opis przypadku

Pacjent lat 58, były palacz tytoniu, z przewlekłą z obturacyjną chorobą płuc (POChP), z wywiadem nadciśnienia tętniczego, hipercholesterolemii, po trzech zawałach serca, po czterech angioplastykach wieńcowych z wszczepieniem stentów uwalniających lek, z przewlekłą niewydolnością serca z obniżoną frakcją wyrzutową lewej komory (ang. ejection fraction, EF ok. 15%) został przyjęty do Oddziału Kardiologii z powodu kolejnego epizodu zaostrzenia niewydolności serca. W ciągu ostatnich 6 miesięcy była to już czwarta hospitalizacja z tego powodu. Przy przyjęciu chory był w stanie ciężkim, z dusznością, obrzękami obwodowymi do wysokości ud. Akcja serca w badaniu fizykalnym była miarowa i wynosiła 110/min, ciśnienie tętnicze wynosiło 85/50 mmHg. W rtg klatki piersiowej opisano nasilone cechy zastoju w krążeniu małym i powiększoną sylwetkę serca.

Badanie

W badaniu EKG stwierdzono rytm zatokowy, blok lewej odnogi pęczka Hisa, a w badaniu echokardiograficznym potwierdzono istotnie obniżoną frakcję wyrzutową lewej komory (patrz wyżej). W wywiadzie zwracał uwagę dobór dawek>