Przypadki kliniczne pacjentów leczonych tadalafilem oraz solifenacyną
Skrót informacji
W artykule przedstawiono zasady terapii dwoma lekami urologicznymi – tadalafilem i solifenacyną. Zaprezentowano również przypadki kliniczne omawiające ich praktyczne zastosowanie. Pierwszy wykorzystywany jest głównie w leczeniu zaburzeń wzwodu i przerostu prostaty, drugi w terapii naglącego nietrzymania moczu, częstomoczu i parcia naglącego. Działanie tadalafilu opiera się na selektywnej i odwracalnej inhibicji specyficznej fosfodiesterazy cGMP typu 5. Zahamowanie aktywności enzymu przez tadalafil prowadzi do hamowania rozpadu i nasilenia działania cGMP w ciałach jamistych prącia, co przedłuża relaksację mięśni gładkich i powoduje napływ krwi do tkanek członka, a tym samym pomaga uzyskać i utrzymać wzwód. W tym wskazaniu lek stosujemy doraźnie, nie częściej niż 1–2 razy w tygodniu. W terapii łagodnego przerostu stercza leczenie opiera się na mniejszych dawkach tadalafilu, ale przyjmowanych codziennie. Rozpoznanie zespołu pęcherza nadreaktywnego wymaga przede wszystkim zebrania wywiadu lekarskiego, wykonanie badania urodynamicznego nie jest konieczne. W terapii stosujemy leki antycholinergiczne, jednym z nich jest solifenacyna. Lek charakteryzuje wysokie powinowactwo do znajdujących się w pęcherzu i cewce moczowej receptorów muskarynowych M3 i M, cecha ta leży u podłoża dobrej tolerancji solifenacyny przez chorych.
Rozpoznanie i leczenie obu omawianych zaburzeń leży w kompetencjach lekarzy rodzinnych, mają oni pełne prawo do diagnozowania problemu, ustalenia rozpoznania i inicjacji adekwatnej terapii.
Wstęp
W niniejszym artykule przedstawiono zasady terapii dwoma lekami urologicznymi – tadalafilem i solifenacyną. Pierwszy wykorzystywany jest w leczeniu zaburzeń wzwodu i terapii przerostu prostaty u dorosłych mężczyzn, drugi redukuje objawy u pacjentów obu płci cierpiących na naglące nietrzymanie moczu, częstomoczu i parcia naglącego. Zaprezentowano również przypadki kliniczne omawiające praktyczne zastosowanie obu leków.
Tadalafil
Cykliczne fosfodiesterazy (PDE) to enzymy degradujące wiązania fosfodiestrowe w cząsteczkach drugich przekaźników: cAMP i cGMP, odpowiadających za regulację czasu trwania i amplitudy sygnalizacji nukleotydowej w domenach subkomórkowych. PDE są zatem ważnymi modulatorami transdukcji sygnału, w której pośredniczą cAMP i cGMP. Obecnie wyodrębniono ok. 10 fosfodiesteraz, a zahamowanie działania niektórych stanowi podłoże działania leków wykorzystywanych klinicznie. Przykładowo inhibitory PDE4 są wykorzystywane w terapii depresji, a inhibitory PDE10A w leczeniu zaburzeń neurologicznych i w psychiatrii. Najbardziej znanym zastosowaniem klinicznym pozostaje jednak wykorzystanie inhibitorów PDE5. Jednym z inhibitorów PDE5 jest tadalafil, będący przede wszystkim klasycznym wyborem w terapii zaburzeń wzwodu, ale także w leczeniu przerostu gruczołu krokowego i terapii nadciśnienia płucnego. Istnieją również doniesienia o skuteczności leku w leczeniu zespołu Raynauda i owrzodzeń opuszek palców.
Działanie tadalafilu opiera się na selektywnej i odwracalnej inhibicji specyficznej fosfodiesterazy typu 5 – enzymu występującego w mięśniach gładkich ciał jamistych prącia, również naczyń krwionośnych, mięśniach szkieletowych, płytkach>
Przypadek 1.
Przypadek 2.
Przypadek 3.
Podsumowanie
