Torasemid w pytaniach i odpowiedziach. Czy wszystko już wiemy?
Torasemid w terapii nadciśnienia tętniczego - kiedy i jak należy go stosować?
Najważniejszym zagadnieniem jest pytanie o rolę diuretyków pętlowych w leczeniu nadciśnienia tętniczego. Według obowiązujących obecnie wytycznych opracowanych przez European Society of Hypertension/European Society of Cardiology (ESH/ESC) diuretyki pętlowe powinny zająć miejsce diuretyków tiazydowych lub tiazydopodobnych, gdy szacowany wskaźnik przesączania kłębuszkowego (eGFR) spada poniżej 30 ml/min/1,73 m2 lub gdy stężenie kreatyniny przekracza 1,5 mg/dl.
Jak przejść z terapii furosemidem na leczenie torasemidem w przypadku nadciśnienia tętniczego?
Cechą charakterystyczną diuretyków pętlowych jest aktywacja silnych mechanizmów przeciwregulacyjnych spowodowana utratą wody i sodu (antynatriureza). Po ustąpieniu działania leków z tej grupy dochodzi do znacznego wzrostu resorpcji zwrotnej sodu w związku ze wzrostem stężenia angiotensyny II i norepinefryny oraz resorpcji zwrotnej wody wskutek indukowanego hipowolemią wzrostu wydzielania hormonu antydiuretycznego. Od stopnia nasilenia mechanizmów wyrównawczych zależy „efekt netto” stosowania diuretyków.
Po jakim czasie jest osiągany pełen efekt hipotensyjny torasemidu?
Pełnego efektu hipotensyjnego leku należy oczekiwać po 12–14 tygodniach leczenia. W sytuacjach szczególnych (znaczne obrzęki, ostre uszkodzenie nerek, zaawansowana przewlekła choroba nerek) – w których nadciśnienie jest w większym stopniu uzależnione od wolemii, a dawki leku są większe – spadek ciśnienia tętniczego może wystąpić już po kilku dniach. Zastosowanie torasemidu w odpowiednich dawkach przy znacznym przewodnieniu może spowodować redukcję wolemii>
Torasemid w terapii niewydolności serca (NS) - kiedy i w jakich dawkach należy go stosować?
Jak przejść z terapii furosemidem na leczenie torasemidem w przypadku NS?
Czy istnieją przewagi torasemidu nad furosemidem w zakresie skuteczności klinicznej i tolerancji u pacjentów z przewlekłą NS?
Czy należy jednocześnie stosować furosemid i torasemid? Jak powinien wyglądać schemat takiego leczenia i czy porównanie do równoczesnego stosowania długo i krótko działających insulin ma tutaj jakiekolwiek uzasadnienie kliniczne?
Czy właściwym postępowaniem jest włączenie torasemidu u pacjentów stosujących bloker kanału wapniowego, jeżeli pojawiają się obrzęki kończyn dolnych?
Czy u pacjentów przyjmujących spironolakton albo eplerenon uzasadnione jest stosowanie małych dawek torasemidu w celu minimalizacji ryzyka hiperkaliemii?
Czy jeżeli wzrasta poziom kreatyniny, torasemid może stanowić alternatywę terapeutyczną dla antagonisty aldosteronu?
Jakim pacjentom zastosowanie torasemidu przyniesie największe korzyści?
