Znaczenie eplerenonu w leczeniu niewydolności serca

Wprowadzenie

Eplerenon jest lekiem z  grupy antagonistów aldosteronu. Antagoniści aldosteronu są jedną z  grup leków hamujących układ renina–angiotensyna–aldosteron. Najczęstszym wskazaniem do ich stosowania jest niewydolność serca ^[1–4]. Leki z tej grupy stosowane są również u  chorych po zawale serca, w  pierwotnym hiperaldosteroniźmie i  leczeniu obrzęków obwodowych ^{[5, 6]}. Oznacza to, że populacja chorych mogących odnieść korzyści z leczenia MRA jest bardzo duża.

Niewydolność serca jest jedną z epidemii XXI w. Dotyka 1–2% populacji dorosłych, a po 70. r.ż. – nawet 10% populacji. Ocenia się, że w Polsce na niewydolność serca choruje ok. 1,2 mln osób. Rosnąca liczba chorych na niewydolność serca wynika z faktu, że wszystkie stany kardiologiczne mogą powodować tę chorobę. Paradoksalnie postęp w  leczeniu na przykład chorych z  ostrymi zespołami wieńcowymi czy rozwój interwencji i  operacji kardiochirurgicznych sprawia, że przeżywa więcej chorych, ale jednocześnie rośnie liczba chorych z niewydolnością serca. 5-letnia śmiertelność w populacji z niewydolnością serca wynosi 40%. Celem leczenia tej choroby jest zmniejszenie śmiertelności oraz liczby hospitalizacji i  objawów, a także poprawa komfortu życia.

Zgodnie z nowymi wytycznymi ESC w objawowej niewydolności serca (NYHA II–IV) ze zredukowaną frakcją wyrzutową lewej komory zaleca się obecnie cztery grupy leków stanowiące podstawę leczenia. Są to:

1. inhibitory konwertazy angiotensyny (ACE-I); zaleca się, żeby ACE-I były po pewnym czasie leczenia zastąpione przez antagonistów receptora dla angiotensyny i inhibitora nelipryzyny (ARNI); jest to zalecenie klasy>