Próba ortostatyczna – czy pozwala przewidzieć rozwój niewydolności serca?

Niewydolność serca (HF) to poważny i ciągle narastający problem zdrowotny. Jest to zespół kliniczny wynikający z wielu wcześniej występujących u pacjenta chorób sercowo-naczyniowych. Częstość jej występowania ciągle wzrasta, co ma związek m.in. ze starzeniem się społeczeństwa oraz paradoksalnie z coraz skuteczniejszym leczeniem zawału serca, choroby wieńcowej i nadciśnienia tętniczego. W wyniku tego postępu chorzy żyją dłużej, ale z coraz mniej wydolnym sercem.

W 2018 roku liczba osób z niewydolnością serca przekroczyła w Polsce 1,2 mln. Średni wiek osoby chorej na niewydolność serca wynosi 75 lat, nie oznacza to jednak, że niewydolność serca jest jedynie chorobą osób starszych. Co dziesiąty chory ma mniej niż 60 lat.

Najczęstsze przyczyny niewydolności serca obejmują chorobę wieńcową, w tym zawał serca, nadciśnienie tętnicze, kardiomiopatie, choroby zastawek, wady wrodzone serca, migotanie przedsionków, ale także cukrzycę czy otyłość.

Opóźnione rozpoznanie niewydolności serca lub brak intensywnego, wielokierunkowego leczenia wiąże się ze złym rokowaniem. Dlatego też identyfikacja wszystkich nowych czynników prognostycznych rozwoju niewydolności serca może ułatwić wczesną diagnozę i pozwolić na wdrożenie odpowiednich działań zapobiegawczych. Takiemu czynnikowi prognostycznemu, czyli starej na nowo odkrywanej próbie ortostatycznej poświęcony jest artykuł w majowym numerze czasopisma Hypertension.

O ile znaczny spadek ciśnienia w wyniku próby ortostatycznej i wpływ takiego efektu na występowanie zdarzeń sercowo-naczyniowych był podejmowany i analizowany>