Choroby układu sercowo-naczyniowego a jaskra– skrzyżowanie kardiologii z okulistyką

Jaskra jest jedną z głównych przyczyn nieodwracalnej utraty wzroku w krajach wysoko rozwiniętych. Szacuje się, że w 2040 roku liczba chorych na jaskrę na świecie wzrośnie do blisko 112 milionów. W jaskrze dochodzi do zmian strukturalnych polegających na postępującym zaniku nerwu wzrokowego, czego następstwem są zaburzenia funkcji widzenia charakteryzujące się ubytkami w polu widzenia.  Mimo iż rozważa się udział wielu mechanizmów w rozwoju i progresji jaskry, to podwyższone ciśnienie wewnątrzgałkowe jest jedynym modyfikowalnym czynnikiem ryzyka. Jednak nawet u 40% pacjentów choroba może rozwinąć się mimo prawidłowego ciśnienia wewnątrzgałkowego. Wskazuje to na istnienie innych, niezwiązanych z ciśnieniem wewnątrzgałkowym, czynników ryzyka rozwoju jaskry. Wiele badań wykazało, że choroby układu sercowo-naczyniowego są takimi czynnikami. Uważa się, że zmniejszony przepływ krwi w naczyniach siatkówki jest dodatkowym czynnikiem ryzyka uszkodzenia komórek zwojowych u pacjentów z podwyższonym ciśnieniem wewnątrzgałkowym. Mechanizm patofizjologiczny leżący u podstaw takich zależności zakłada uszkodzenie mikronaczyń i zmniejszenie przepływu krwi w nerwie wzrokowym.

Wiele badań wykazało istotną pozytywną zależność między nadciśnieniem tętniczym a progresją jaskry.

Opublikowane w lipcu 2020 roku na łamach czasopisma „Ophthalmology” badanie potwierdziło zależność między chorobami układu sercowo-naczyniowego a początkowym uszkodzeniem strukturalnym nerwu wzrokowego oraz progresją u pacjentów z jaskrą otwartego kąta.  Do oceny zmian strukturalnych zastosowano metodę obrazowania przy pomocy optycznej>