Aldosteron a migotanie przedsionków

Analiza wpływu stosowania antagonistów receptora mineralokortykoidowego na redukcję zdarzeń sercowo-naczyniowych u pacjentów z niewydolnością serca i współtowarzyszącym migotaniem przedsionków.

Niewydolność serca i migotanie przedsionków to jedne z częściej występujących chorób układu sercowo-naczyniowego. Obie choroby wzajemnie zwiększają ryzyko rozwoju drugiej z nich, a szczególnie niekorzystne prognozy dotyczą właśnie pacjentów, u których współwystępuje niewydolność serca i migotanie przedsionków. Dotyczy to zwłaszcza chorych z niewydolnością serca z obniżoną frakcją wyrzutową (HFrEF) oraz z napadowym migotaniem przedsionków. W tej grupie obserwowano wzrost ryzyka zarówno hospitalizacji z powodu niewydolności serca, jak i udarów mózgu o 34% bez negatywnego wpływu na śmiertelność. U osób z HFrEF i migotaniem przedsionków de novo ryzyko hospitalizacji z powodu niewydolności serca, udarów mózgu oraz zgonu niezależnie od przyczyny było 2-krotnie wyższe niż u osób bez migotania przedsionków.

Sytuację dodatkowo komplikuje fakt, że wykazano zmniejszoną skuteczność m.in. beta-adrenolityków w redukcji ryzyka zdarzeń sercowo-naczyniowych u pacjentów z HFrEF i migotaniem przedsionków.

Doniesienia z pojedynczych badań klinicznych sugerują, że stosowanie antagonistów receptora mineralokortykoidowego u pacjentów z HFrEF zmniejsza ryzyko rozwoju migotania przedsionków de novo.

Powstało zatem pytanie, czy stosowanie leków z tej grupy u pacjentów z HFrEF i współwystępującym migotaniem przedsionków także wpływa korzystnie na rokowanie w HFrEF, a także jak wpływa>