Terapia skojarzona jako leczenie 1. rzutu w epizodzie depresyjnym?

Według światowych i polskich standardów terapii zaburzeń psychicznych pierwszym wyborem w leczeniu farmakologicznym epizodu depresyjnego jest monoterapia lekiem przeciwdepresyjnym (LPD). Skuteczność tego rozwiązania - definiowana jako poprawa objawowa lub reakcja na leczenie - oceniana jest na 50-75%, jeśli jednak weźmiemy pod uwagę wyłącznie pacjentów, u których osiągnięto pełną remisję po pierwszym zastosowanym LPD - to cel ten udaje się osiągnąć u mniej niż 35% pacjentów.

Wg dotychczasowych standardów, optymalizacja leczenia poprzez dodanie drugiego LPD uzasadniona jest dopiero w przypadku stwierdzenia depresji lekoopornej oznaczającej brak poprawy po zastosowaniu dwóch kolejnych linii leczenia za pomocą LPD z różnych klas terapeutycznych, w odpowiedniej dawce, przez odpowiedni czas.

Niezaspokojona potrzeba szybszej skutecznej interwencji farmakologicznej u pacjentów z epizodem depresyjnym pozostaje zatem otwarta i jest tematem oceny wielu toczących się projektów badawczych.

W najnowszym numerze JAMA Psychiatry autorzy przeglądu systematycznego i metaanalizy „Combining Antidepressants vs Antidepressant Monotherapy for Treatment of Patients With Acute Depression” podjęli próbę odpowiedzi na pytanie: jaka jest skuteczność i tolerancja leczenia skojarzonego lekami przeciwdepresyjnymi w porównaniu z monoterapią w „ostrej” fazie leczenia depresji i czy konkretne skojarzenia są lepsze od innych?

Ekstrakcję i syntezę danych z: MEDLINE, Embase, PsycINFO i Cochrane Central Register of Controlled Trials przeprowadzono zgodnie z wytycznymi PRISMA oraz Cochrane>