Genetyczne podłoże otyłości a aktywność fizyczna

W marcu 2024 r. w czasopiśmie JAMA opublikowano wyniki badania, którego celem była analiza związku wielogenowego ryzyka wysokiego BMI z poziomem wysiłku fizycznego potrzebnym do redukcji ryzyka otyłości.

Otyłość jest wypadkową uwarunkowań genetycznych, czynników środowiskowych oraz behawioralnych. Mimo coraz większej świadomości dotyczącej roli wysiłku fizycznego oraz zmian nawyków żywieniowych liczba osób otyłych na świcie stale rośnie. Przyczyną może być brak zindywidualizowanych wytycznych opracowanych w oparciu o wielogenowe czynniki ryzyka otyłości.

W celu oceny związku genetycznych czynników ryzyka otyłości z aktywnością fizyczną, w Stanach Zjednoczonych przeprowadzono retrospektywne badanie kohortowe obejmujące mieszkańców USA pochodzenia europejskiego. Dane uzyskano od osób włączonych do programu badawczego All of Us Research w okresie od maja 2018 do lipca 2022, które posiadały osobiste urządzenia do pomiaru liczby kroków oraz nie spełniały kryterium otyłości przed rozpoczęciem monitorowania aktywności fizycznej.

Intensywność wysiłku fizycznego określono na podstawie dziennej liczby kroków podawanych przez urządzenie monitorujące. Ryzyko genetyczne określono ilościowo za pomocą skali ryzyka wielogenowego (PRS) z badań asocjacyjnych całego genomu (GWAS) dotyczących BMI. Określono średnią dzienną liczbę kroków koniecznych do zneutralizowania genetycznego ryzyka otyłości.

Analizą objęto uczestników, których BMI przed rozpoczęciem monitorowania aktywności nie przekraczało 30 kg/m². Pierwotnym punktem końcowym było wystąpienie otyłości definiowanie jako BMI 30 kg/m² lub>