Onkologiczna wyrwa diagnostyczna

Pandemia COVID-19 wywołała globalny kryzys, który dotknął niemal każdego aspektu życia społecznego. Wiele mówi się o bezpośrednich stratach zdrowotnych czy też ekonomicznych, które w skali całego świata były wręcz gargantuiczne. Niemniej jednak poza stratami bezpośrednimi w bilansie postpadnemicznym musimy uwzględniać również szereg strat pośrednich, które być może na pierwszy rzut oka są nieoczywiste, a przynajmniej nie znajdują się w centralnym polu naszej percepcji.

Ze strat pośrednich wprost wynika często używane swego czasu pojęcie tzw. „długu zdrowotnego”. Pod tym pojęciem kryje się szereg patologicznych zjawisk związanych z ograniczonym dostępem do opieki zdrowotnej dla pacjentów, jaki miał miejsce podczas pandemii (a szczególnie w okresie tzw. ścisłych „lockdown-ów”). Jednym z takich zjawisk jest drastyczny spadek diagnoz w okresie pandemicznym, obserwowany w bardzo wielu dziedzinach medycyny.

Na łamach czasopisma Jama Oncology opublikowano niedawno wyniki badania, w którym sprawdzano wpływ pandemii COVID-19 na diagnozowanie nowotworów w USA od 1 marca do 31 grudnia 2020 r.  Badanie było przekrojową analizą trendów zachorowalności na raka z wykorzystaniem danych dotyczących przypadków inwazyjnej diagnostyki onkologicznej. Wykorzystano prognozowanie oczekiwanych współczynników zachorowalności na raka we wcześniej wspomnianym przedziale czasowym na podstawie trendów sprzed pandemii tj. między styczniem 2018 a lutym 2020 r. Zmierzono względną różnicę między obserwowanymi a oczekiwanymi wskaźnikami zachorowalności>