Inhibitory SGLT-2 – aspekty kardiologiczne, nowa metaanaliza

Inhibitory kotransportera sodowo-glukozowego 2 (SGLT2-I) znane są również jako gliflozyny. Ze względu na swój mechanizm działania polegający na obniżaniu poziomu glukozy we krwi poprzez promowanie wydalania glukozy przez nerki stanowią one klasę leków, która początkowo została zatwierdzona jako terapia przeciwcukrzycowa. W miarę dalszych badań tej grupy stwierdzono, że ma ona pozytywne działanie kardioprotekcyjne, co potwierdzono w wielu niedawnych randomizowanych badaniach klinicznych na dużą skalę nieograniczających się wyłącznie do pacjentów z cukrzycą typu 2.

Badania CREDENCE (kanagliflozyna), SCORED (sotagliflozyna), CANVAS (kanagliflozyna), EMPA-REG OUTCOME (empagliflozyna), DECLARE-TIMI 58 (dapagliflozyna), VERTIS-CV (ertugliflozyna), SOLOIST-WHF (sotagliflozyna) weryfikowały zalety kardiologiczne terapii SGLT2-I u pacjentów z cukrzycą natomiast badania takie jak DAPA-HF (dapagliflozyna), DAPA-CKD (dapagliflozyna) i EMPEROR-Reduced (empagliflozyna) uwzględniały już populacje zarówno z cukrzycą jak i bez cukrzycy.

Wszystkie powyższe badania wykazały znaczące zmniejszenie zgonów z przyczyn sercowo-naczyniowych i hospitalizacji z powodu niewydolności serca u pacjentów otrzymujących SGLT2-I, z wyjątkiem badania CANVAS, w którym stwierdzono zmniejszenie ilości hospitalizacji z powodu niewydolności serca, ale nie zgonów z przyczyn sercowo-naczyniowych.

Ostatnio opublikowana na łamach JAMA Network Open/ Cardiology duża metaanaliza miała na celu zinterpretowanie różnych wyników powyższych badań i porównanie ich ze sobą, co więcej, zapewnia ona możliwość uogólnienia danych ze wszystkich tych badań, ponieważ pacjenci z cukrzycą i bez cukrzycy, z niewydolnością>