Czy każdy pacjent z zakażeniem Helicobacter pylori powinien być leczony?

Aktualne doniesienia na temat diagnostyki i terapii zakażenia Helicobacter pylori

Zakażenie bakterią Helicobacter pylori należy do najbardziej rozpowszechnionych chorób na świecie. W Polsce dotyczy ono większości populacji - szacuje się, że 67% dorosłych Polaków jest nosicielem Helicobacter pylori ^[1,2]. Choć u każdego zakażonego bakteria może powodować przewlekłe zapalenie żołądka, to jedynie u 1-10% chorych dochodzi do rozwoju wrzodów żołądka i dwunastnicy lub innych, rzadszych powikłań, takich jak zanikowe zapalenie błony śluzowej żołądka, rak żołądka czy chłoniak MALT [3]. Samo zakażenie H.pylori nie jest jednoznaczne z wystąpieniem choroby, a w bardzo wielu przypadkach przebiega bezobjawowo. Wiedza na temat roli Helicobacter pylori w patofizjologii chorób układu pokarmowego i innych dolegliwości jest bardzo rozległa, jednak wciąż niekompletna i wymaga stałej aktualizacji ^[3].

Aktualne wytyczne dotyczące diagnostyki i leczenia zakażeń H. pylori

W ciągu ostatnich kilkunastu lat powstało kilka konsensusów stworzonych przez międzynarodowych i narodowych ekspertów, dotyczących zasad postępowania z pacjentem zakażonym H. pylori. Najczęściej stosowane wytyczne są oparte o konsensus z
Maastricht-5/Florencja, konsensus z Toronto oraz wytyczne Amerykańskiego Kolegium Gastroenterologii opublikowane w latach 2016–2017 ^[3].

Ponieważ nie każdy przypadek zakażenia H. pylori prowadzi do rozwoju choroby, nie zaleca się wykonywania badań skriningowych, brak również wskazań do leczenia pacjentów, u których nie została potwierdzona obecność infekcji [3]. Leczenie>