Dienogest – złoty standard w leczeniu zachowawczym endometriozy

Wstęp

Endometrioza jest jedną z najczęściej występujących chorób ginekologicznych, którą można zdefiniować jako obecność aktywnych ognisk błony śluzowej macicy (komórek gruczołowych i zrębu) występujących poza ich pierwotną lokalizacją – jamą macicy, co w konsekwencji indukuje przewlekły stan zapalny. Dokładna częstość występowania jest nieznana, szacuje się, że schorzenie to dotyka 5–15% kobiet w wieku reprodukcyjnym. Kolejne dane literaturowe pokazują, że częstość występowania endometriozy w grupie nastolatek oraz kobiet po menopauzie wynosi ok. 2–3%, natomiast w grupie kobiet leczonych z powodu niepłodności nawet 30–50%.

Bardzo rzadko opisuje się przypadki występowania endometriozy przed pierwszą miesiączką. Objawy choroby najczęściej ustępują w okresie przekwitania [1–3]. Nadal nie wyjaśniono ostatecznie jej patogenezy, choć istnieje kilka teorii dotyczących przyczyn jej rozwoju. Najczęściej powtarzane teorie o implantacji, metaplazji oraz indukcji (tzw. teorie klasyczne) nie wyjaśniają dokładnego procesu powstawania choroby. Jako przyczyny mogące mieć wpływ na rozwój endometriozy wymienia się również: wpływ czynników genetycznych, zaburzenia procesu fibrynolizy oraz zaburzenia odpowiedzi zapalnej. Do czynników ryzyka endometriozy zaliczamy m.in. niską masę urodzeniową, poród przedwczesny, stan przedrzucawkowy, wrodzone anomalie rozwojowe przewodów Müllera, rodzinny wywiad – potwierdzona endometrioza u krewnego 1 stopnia (wzrost ryzyka o 25–30%), wczesną menarche [4–7].

Endometriozę dzieli się na 3 typy: postać otrzewnową, postać jajnikową (torbiele endometrialne, OMA) oraz postać głęboko naciekającą>