Lerkanidypina – działanie nefroprotekcyjne u pacjentów z nadciśnieniem tętniczym
W polskim badaniu DETENT dysfunkcje nerek stwierdzono u 7,5% pacjentów hypertensyjnych 1, jednak dane epidemiologiczne z innych badań wskazują, że odsetek ten może być znacznie wyższy 2.
Lerkanidypina jest dihydropirydynową pochodną uznawaną za jednego z antagonistów wapnia nowej generacji.
Oprócz silnego i długotrwałego działania przeciwnadciśnieniowego 3, jej niewątpliwą zaletą jest dobra tolerancja leczenia, zwłaszcza związana z występowaniem obrzęków obwodowych, w porównaniu z amlodypiną, felodypiną czy nitrendypiną. W 12-tygodniowym badaniu z udziałem 828 hipertensyjnych pacjentów w wieku co najmniej 60 lat stosowanie lerkanidypiny w dawce 5 mg związane było w rzadszym występowaniem obrzęków (9%) w porównaniu z amlodypina 10 mg (19%, p<0,001), a także z 4-krotnie niższą częstością konieczności przerwania terapii z uwagi na obrzęki (lerkanidypina 2,1%, amlodypina 8,5%, p<0,001) 4.
Właściwością wyróżniającą lerkanidypinę spośród przedstawicieli tej grupy leków jest działanie antagonistyczne zarówno na kanały wapniowe typu L, jak i typu T. Kanały wapniowe typu L obecne są w tętniczkach doprowadzających kłębuszka nerkowego, podczas gdy kanały typu T znajdują się w tętniczkach odprowadzających. Działanie lerkanidypiny na oba rodzaje kanałów wapniowych skutkuje efektem wazodylatacyjnym w obu naczyniach, w efekcie ciśnienie wewnątrzkłębuszkowe obniżało się lub pozostawało niezmienione 5.
Znaczenie tej właściwości dla nefroprotekcyjnego działania lerkanidypiny zostało przetestowane w wielu badaniach.
W badaniu o akronimie ZAFRA stosowano lerkanidypinę w>
