Metoprolol i propafenon w leczeniu migotania przedsionków – zalecenia kliniczne dla lekarzy praktyków

Wstęp

Migotanie przedsionków (AF) jest najczęstszym zaburzeniem rytmu serca wpływającym na populację ogólną, stanowiąc poważne obciążenie dla pacjentów i systemów opieki zdrowotnej na całym świecie[1] . Do rozpoznania AF wymagane jest udokumentowanie jego obecności w postaci zapisu EKG o czasie trwania 30 s pokazującym rytm serca bez widocznych powtarzających się załamków P oraz nieregularne odstępy RR (gdy przewodzenie przedsionkowo-komorowe jest prawidłowe) [1] . W 2010 roku liczbę osób z AF w Unii Europejskiej w wieku powyżej 55 lat oszacowano na 8,8 miliona[2,3] , a częstość występowania AF w ogólnej dorosłej populacji Europy jest obecnie ponad dwukrotnie większa niż dekadę wcześniej [4] .

Rozpowszechnienie AF w populacji ogólnej stale rośnie z wiekiem, z 0,12-0,16% u osób w wieku poniżej 49 lat do 3,7-4,2% u osób w wieku 60-70 lat. Po 80. roku życia rozpowszechnienie to może sięgać nawet 10-17%[5] . W związku z tym, że migotanie przedsionków stanowi najczęstszą utrwaloną arytmię serca u dorosłych na całym świecie, a jej obecność wiąże się z dużą chorobowością i śmiertelnością, wczesne rozpoznawanie i optymalne leczenie tej choroby jest niezwykle istotne.

Strategie postępowania – kontrola częstości akcji serca versus kontrola rytmu

Oprócz odpowiedniej antykoagulacji kontrola częstości i rytmu serca to dwie główne strategie terapeutyczne u chorych z AF. Kontrola>