Opipramol - skuteczność w długoterminowej terapii zaburzeń lękowych uogólnionych i pod postacią somatyczną

Opipramol jest lekiem o działaniu głównie przeciwlękowym, uspokajającym i poprawiającym nastrój, który Najczęściej stosowany jest do leczenia zaburzenia lękowego uogólnionego i zaburzenia występującego pod postacią somatyczną (w tych wskazaniach jest zarejestrowany w krajach europejskich). Z uwagi, że zarówno pacjenci z obrazem klinicznym lęku, jak i somatyzacji to głównie pacjenci podstawowej opieki zdrowotnej, opipramol jest lekiem stosowanym przede wszystkim w lecznictwie ambulatoryjnym.

Opipramol jest lekiem o działaniu głównie przeciwlękowym, uspokajającym i poprawiającym nastrój, który został wprowadzony do leczenia w latach 60. ubiegłego wieku.

Budowa

Opipramol jest związkiem o bardzo ciekawej budowie chemicznej łączącej w sobie zarówno cechy leków przeciwdepresyjnych, anksjolityków, jak i neuroleptyków¹. W różnych klasyfikacjach umieszczany jest zazwyczaj jako lek przeciwlękowy. Jego trójpierścieniowa budowa przypomina klasyczne leki przeciwdepresyjne, jak klomipramina, amitryptylina oraz lek stabilizujący nastrój – karbamazepinę. Ponadto w skład leku wchodzi boczny łańcuch piperazynowy – taki jak w budowie flufenazyny i perfenazyny². Dzięki takiej budowie opipramol wykazuje specyficzny model działania przeciwlękowego, opierający się prawdopodobnie na modulowaniu aktywności układu NMDA, do którego dochodzi na skutek silnego powinowactwa do receptorów sigma³. To właśnie działanie modulujące sprawia, że opipramol działa na różne miejsca w OUN wpływające na powstawanie lęku, redukując w równym stopniu jego składnik somatyczny, jak i psychiczny². Ponadto działa antagonistycznie wobec receptora H₁,>