Propafenon – miejsce w terapii migotania przedsionków według aktualnych wytycznych European Society of Cardiology
Skrót informacji
Propafenon jest lekiem przeciwarytmicznym należącym do klasy IC według klasyfikacji Vaughana-Williamsa. Jego główny mechanizm działania polega na hamowaniu szybkiego pądu sodowego, co skutkuje zwolnieniem prędkości narastania fazy 0 potencjału czynnościowego. Propafenon zmniejsza szybkość powstawania potencjału czynnościowego powodując tym samym zmniejszenie szybkości przewodzenia bodźców (działanie dromotropowo ujemne), wydłuża czas refrakcji w przedsionku, węźle przedsionkowo-komorowym i komorach.
Celem niniejszego opracowania jest zestawienie rekomendacji do stosowania propafenonu na podstawie aktualnych wytycznych postępowania w migotaniu przedsionków ESC z roku 2020
W celu kardiowersji farmakologicznej AF o niedawnym początku zaleca się podanie wernakalantu i.v. (z wyjątkiem pacjentów po niedawnym ACS lub z ciężką HF) lub flekainidu lub propafenonu (z wyjątkiem pacjentów z ciężką strukturalną chorobą serca) (klasa i poziom zaleceń IA). [1]
Propafenon wykazuje się wysoką względną skutecznością w kardiowersji farmakologicznej. Biorąc pod uwagę relatywnie wysoką biodostępność postaci doustnej leku, uważa się, że podanie doustne może być porównywalne podaniu dożylnemu pod względem skuteczności przywracania rytmu zatokowego u pacjentów bez ciężkiej choroby strukturalnej serca i bez trzepotania przedsionków.
W badaniu Boriani et al. (1995) porównywano skuteczność i czas do przywrócenia rytmu zatokowego propafenonu podawanego doustnie lub dożylnie w porównaniu z placebo u pacjentów z migotaniem przedsionków o początku nie wcześniejszym niż 7 dni. Propafenon podany dożylnie skutkował szybszym przywróceniem rytmu zatokowego (po 1 godzinie 28% pacjentów w porównaniu do 3% w grupie przyjmującej propafenon doustnie lub placebo), nie mniej już po 3 godzinach skuteczność propafenonu wyrównała się niezależnie od sposobu podania (dożylnie 41%, doustnie 55%, placebo 10%).[2]
W celu zwiększenia skuteczności kardiowersji elektrycznej należy rozważyć wcześniejsze podanie amiodaronu, flekainidu, ibutilidu lub propafenonu (klasa i poziom zaleceń IIa B). [1]
U wybranych pacjentów z występującymi niezbyt często napadami AF o niedawnym początku bez istotnej strukturalnej lub niedokrwiennej>
