Rywaroksaban jako preferowany lek przeciwkrzepliwy u pacjentów z migotaniem przedsionków i cukrzycą
Migotanie przedsionków (ang. atrial fibrillation, AF) to najczęstsze nadkomorowe zaburzenie rytmu serca, które stanowi jedno z głównych wyzwań współczesnej kardiologii. Obecnie szacuje się, że częstość występowania tej arytmii u osób dorosłych wynosi 2–4%, a spodziewany jest dalszy wzrost jej rozpoznawalności w przyszłości [1]. AF to choroba zwiększająca ryzyko wystąpienia udaru mózgu, hospitalizacji i wiążąca się z pogorszeniem jakości życia.
Należy pamiętać, że znacząca grupa pacjentów ma więcej rozpoznań niż samo AF, a jedną z głównych chorób towarzyszących jest cukrzyca. Występowanie cukrzycy promuje rozwój AF, a także progresję tej choroby, która jest proporcjonalna do nasilenia powikłań mikronaczyniowych [2]. U każdego pacjenta z AF należy indywidualnie oszacować ryzyko zdarzeń zakrzepowo-zatorowych z wykorzystaniem skali CHA2DS2VA i na tej podstawie ocenić wskazania do terapii przeciwkrzepliwej. Jednym z kryteriów wskazujących na podwyższone ryzyko udaru mózgu jest rozpoznanie cukrzycy, która implikuje dalsze postępowanie kliniczne.
Obecnie obserwuje się trend do indywidualizacji terapii i dobierania odpowiednich molekuł do danego pacjenta, tak aby poprawić rokowanie pacjentów znajdujących się pod opieką danego lekarza.
Rywaroksaban stanowi filar leczenia przeciwkrzepliwego u pacjentów z AF, w tym w grupie pacjentów ze współistniejącą cukrzycą. Podstawą wprowadzenia rywaroksabanu do codziennej praktyki były wyniki badania ROCKET [3]. Dane z tego badania były również podstawą wielu dalszych subanaliz, a jedna z nich dotyczyła>
