Wstęp

Cukrzyca typu 2 stanowi narastający problem zdrowotny, co skłania do poszukiwania coraz to nowszych strategii mających na celu jej optymalne leczenie. Przyjmuje się, że w etiopatogenezie tej choroby leży z jednej strony upośledzenie wydzielania insuliny, z drugiej natomiast obniżenie wrażliwości tkanek obwodowych na ten hormon. Przez wiele lat możliwości terapii cukrzycy lekami doustnymi ograniczały się do zaledwie kilku grup leków, z których większość pacjentów stosowała wywodzące się jeszcze z lat 60. ubiegłego wieku metforminę oraz pochodne sulfonylomocznika – leki o znanej i potwierdzonej skuteczności oraz bezpieczeństwie, choć niepozbawione działań niepożądanych. Postęp ostatnich kilkunastu lat sprawił, że wprowadzono nowe grupy leków, których stosowanie stawało się coraz powszechniejsze. Większa dostępność tych grup leków wiąże się zaś ze stopniowym spadkiem kosztów leczenia. Pozwala to lekarzom prowadzącym terapię cukrzycy na wybór, który z nowych doustnych leków przeciwcukrzycowych, uwzględniając aspekty ich działania, może zostać zastosowany w poszczególnych grupach pacjentów. W przypadku obu nowych grup leków, do których zaliczamy inhibitory kotransportera sodowo-glukozowego (SGLT-2) oraz leki działające przez układ inkretynowy, korzyści, jakie odnosimy, przewyższają te związane wyłącznie z wpływem na gospodarkę węglowodanową. W toku badań klinicznych wykazano, że wpływ inhibitorów SGLT-2 na współistniejące schorzenia kardiologiczne i nefrologiczne jest niezależny od efektu hipoglikemizującego.

Choć leki działające przez układ inkretynowy są stosunkowo nowe, to sama koncepcja inkretyn pochodzi z lat 20. ubiegłego wieku, kiedy>