Sterydoterapia donosowa – EPOS 2020

Wstęp

Częstość zapaleń zatok przynosowych stale wzrasta i w większości krajów jest na tyle duża, że stanowi poważny problem zdrowotny.

Ostre zapalenie błony śluzowej nosa i zatok przynosowych (ang. acute rhinosinusitis) występuje z częstotliwością 6–15% populacji/rok i zazwyczaj jest wynikiem infekcji wirusowej¹.

Przewlekłe zapalenie błony śluzowej nosa i zpatok przynosowych (ang. chronic rhinosinusitis) dotyczy 5–12% populacji ¹.

Definicja zapalenia zatok przynosowych European Position Paper On Rhinosinusitis and Nasal Polyps 2020 (EPOS 2020) ¹

Zapalenie zatok przynosowych u osób dorosłych charakteryzuje się:

dwoma lub więcej objawami, z których jednym powinna być:

• blokada nosa/obrzęk/upośledzenie drożności nosa albo
• wydzielina z nosa (katar przedni/tylny)
  oraz
  +/- bol/uczucie rozpierania twarzy,
  +/- zaburzenia węchu
  i/lub

stwierdzeniem w badaniu endoskopowym:

• polipów nosa i/lub
• wydzieliny śluzoworopnej, głównie w przewodzie nosowym środkowym, i/lub
• obrzęku błony śluzowej, głównie w przewodzie nosowym środkowym, i/lub

zmianami w tomografii komputerowej:

• zmianami błony śluzowej w obrębie kompleksu ujściowo-przewodowego i/lub zatokach.

Definicja zapalenia zatok u dzieci jest praktycznie taka sama, jak u osób dorosłych, z tą różnicą, że w definicji nie występują zaburzenia węchu, lecz kaszel.

W przypadku badań epidemiologicznych i ogólnej praktyki lekarskiej, definicja zapalenia zatok przynosowych jest oparta na symptomatologii, zwykle bez badania laryngologicznego i diagnostyki radiologicznej ¹.

Donosowe glikokortykosteroidy (dnGKS)

Glikokortykosteroidy donosowe są podstawową, najskuteczniejszą grupą leków w leczeniu alergicznego nieżytu nosa oraz przewlekłego zapalenia>