Trudności w leczeniu zaburzeń psychicznych w okresie pandemii u pacjentów w wieku podeszłym – wykorzystanie opipramolu

Streszczenie

Cel publikacji stanowią ocena częstości występowania depresji u osób w wieku podeszłym chorych na COVID-19 oraz wskazanie możliwości terapeutycznych.

Metoda: Przegląd literatury dotyczącej patomechanizmów i obrazu klinicznego danych zawartych w publikacjach i bazie danych EMBASE i PubMed MEDLINE, głównie z roku 2020. Analiza uwzględniała tylko artykuły badawcze.

Wyniki: Krótko- i długoterminowe skutki działania COVID-19 najbardziej zagrażają osobom w wieku podeszłym. Wpływ bezpośredni to pogorszenie stanu zdrowia i nasilenie chorób towarzyszących, a w najgorszym scenariuszu – zgon. Osobom, które przeżyją, będą towarzyszyć, być może przez długie miesiące, objawy negatywnie wpływające na komfort i jakość ich życia. Poza pogorszeniem sprawności oddechowej, spowolnieniem psychoruchowym, trudnościami w myśleniu i osłabieniem pamięci osoby te będą doświadczały lęku, zaburzeń snu, obniżenia nastroju i myśli depresyjnych. W piśmiennictwie udokumentowane jest bardzo częste występowanie objawów i zespołów depresyjnych – pojawiają się u 60–90% badanych, którzy przebyli COVID-19. W patomechanizmach depresji należy uwzględnić zarówno czynniki biologiczne, jak i psychospołeczne. W wymiarze długoterminowym u ludzi starszych mogą częściej występować zawały mięśnia sercowego, udary i otępienia.

Wnioski: Ponieważ po przebyciu wiremii obserwowane są zmiany w OUN, leczenie należy prowadzić bardzo ostrożnie, zalecana jest monoterapia lekami o słabszym profilu działań niepożądanych, np. opipramolem.

Wstęp

Rok 2020 zapisał>