Zaburzenia poznawcze po udarze niedokrwiennym i krwotocznym

Udar mózgu powoduje poważne konsekwencje dla zdrowia i życia człowieka zarówno w wymiarze populacyjnym jak i indywidualnym. Jest jedną z najczęstszych klinicznych manifestacji chorób sercowo- naczyniowych i główną przyczyną niepełnosprawności dorosłych.

Przewlekłym powikłaniem udaru mózgu mogą być deficyty motoryczne i/lub poznawcze. Pacjenci z niepełnosprawnościami wynikającymi z udaru mózgu wymagają kompleksowego oraz efektywnego  leczenia w celu poprawy długoterminowego rokowania w zakresie stanu funkcjonalnego.

Poudarowe zaburzenia poznawcze  wpływają nie tylko na zdrowie i funkcjonowanie ale utrudniają rehabilitację pacjentów oraz obciążają organizacyjnie i psychicznie ich opiekunów/rodziny. Mogą również niwelować korzyści z rehabilitacji funkcji ruchowych.

Wiedza personelu medycznego na temat poudarowych zaburzeń kognitywnych oraz przesiewowych metod diagnostycznych przyczynia się do poprawy długoterminowego rokowania w tej grupie chorych.

Epidemiologia zaburzeń poznawczych związanych z udarem mózgu.

Zaburzenia funkcji poznawczych dotyczą co najmniej 30% pacjentów, którzy przeżyli udar mózgu. [1] Wyróżnia się dwie kategorie-  poudarowe zaburzenia poznawcze i poudarowe otępienie. [2,3] Objawy dysfunkcji intelektualnej pojawiają się w różnym okresie po udarze mózgu i charakteryzują się różną dynamiką oraz czasem trwania. Ok. 38-40% pacjentów prezentuje deteriorację intelektualną w okresie 2-6 miesięcy po udarze mózgu, co nie jest jednak równoznaczne z rozpoznaniem otępienia. [4,5] Zaburzenia poznawcze mogą być na początku bardzo nasilone, z poprawą i stabilizacją w dalszym przebiegu lub systematycznie>