Łuszczyca – czy temat tylko dla dermatologa?

Łuszczyca, przewlekła choroba zapalna skóry dotyka 2–3% światowej populacji. Prowadzi nie tylko do dyskomfortu związanego ze zmianami skórnymi, ale i do szeregu powikłań ogólnoustrojowych.

U chorych na łuszczycę stwierdza się większe niż w populacji ogólnej ryzyko wystąpienia chorób metabolicznych (cukrzyca, otyłość) oraz chorób układu krążenia (nadciśnienie tętnicze, choroba niedokrwienna serca, zawał serca, udar mózgu).

W opublikowanych badaniach, które podsumowano w lutowym numerze Journal of Clinical Medicine, otyłość wśród pacjentów z łuszczycą  występowała 1.66x częściej, a cukrzycy 1,53x częściej (przy ciężkiej postaci łuszczycy 2x częściej). Pacjenci z łuszczycą to także pacjenci, u których kontrola nadciśnienia przebiega dużo trudniej. Wykazano, że konieczność stosowania terapii 3 lekami hipotensyjnymi występuje u nich ponad 16x częściej, a 4 lekami blisko 20x częściej. Badania wskazują, że całkowity czas życia pacjentów z ciężką postacią łuszczycy jest o 6 lat krótszy, a główną przyczyną zgonów są incydenty sercowo-naczyniowe.

Ogólnoustrojowe powikłania łuszczycy wiążą się z występowaniem przewlekłego stanu zapalnego wywołanego cytokinami występującymi w patogenezie łuszczycy, głównie TNF-α, IL-17 i IL-23. Może on oprócz zmian łuszczycowych skutkować dysfunkcją śródbłonka naczyniowego, sprzyjać miażdżycy i rozwojowi chorób układu krążenia. Zaproponowana koncepcja nazywana jest „marszem łuszczycowym”.

Wprowadzone do terapii łuszczycy leki biologiczne radykalnie zmieniły sposób leczenia łuszczycy. Inhibitory TNF-α, IL-17, IL-23, są wysoce skuteczne w leczeniu łuszczycowych zmian>