Jak zmieniać doustne antykoagulanty na bezpośrednie doustne antykoagulanty, jak postępować w przypadku krwawienia, kiedy nie odstawiać?

Wstęp

Zgodnie z wytycznymi Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego poświęconymi postępowaniu w migotaniu przedsionków z 2024 roku bezpośrednie doustne antykoagulanty (direct oral anticoagulants, DOAC) powinny być preferowane w stosunku do antagonistów witaminy K (vitamin K antagonists, VKA) w celu prewencji epizodów zakrzepowo-zatorowych u chorych z migotaniem przedsionków z wyjątkiem pacjentów z mechanicznymi zastawkami serca lub umiarkowaną do ciężkiej stenozą zastawki mitralnej ^[1]. W niniejszym artykule omówiono praktyczne aspekty terapii DOAC na przykładzie riwaroksabanu na podstawie trzech przypadków klinicznych.

Przypadek 1

79-letnia kobieta była konsultowana planowo ambulatoryjnie z powodu napadowego migotania przedsionków. Arytmia rozpoznana ok. 20 lat temu, ostatni napad wystąpił w 2020 r. i był umiarowiony kardiowersją elektryczną. W wywiadzie: stan po implantacji układu stymulującego serce typu DDD z powodu zespołu tachykardia-bradykardia i napadowego bloku przedsionkowo-komorowego 2:1 (2017 r.), cukrzyca typu 2 leczona preparatami doustnymi, hipercholesterolemia, choroba zwyrodnieniowa stawów.

Pacjentka przyjmowała:

• metforminę 500 mg 2x1
• rosuwastatynę 20 mg 1x1
• bisoprolol 5 mg 1x1
• potas 391 mg 1x1
• doraźnie, w razie arytmii propafenon
• a także warfaryną w schemacie 3 mg – 1,5 mg

Z uwagi aspekty ekonomiczne Pacjentka przyjmowała warfaryną. W dostarczonych wynikach badań z ostatniego okresu zwracały uwagę labilne wartości wskaźnika INR (1,79, 3,59, 2,1, 3,92). Dlatego zmieniono lek przeciwkrzepliwy z warfaryny na riwaroksaban 20>