Nebiwolol – dobra opcja dla chorych z przewlekłą skurczową niewydolnością serca

Niewydolność serca (HF – heart failure) to złożony zespół kliniczny spowodowany zaburzeniami w budowie, czynności serca, w których przebiegu dochodzi do zmniejszonego rzutu serca oraz zwiększonego ciśnienia wewnątrzsercowego. Szacuje się, że w krajach rozwiniętych HF obejmuje 1–2% dorosłej populacji, a w grupie >70. roku życia dotyczy ponad 10% pacjentów [1–3].

Chorobę zwykle rozpoznaje się na podstawie typowych objawów podmiotowych (duszność, obrzęki kończyn dolnych, obniżenie tolerancji wysiłku), przedmiotowych (poszerzenie żył szyjnych, trzeszczenia nad płucami) i dowodów na organiczne uszkodzenie serca. Wyróżnia się:

• niewydolność serca z obniżoną frakcją wyrzutową (LVEF <40%; HFrEF – heart failure with reduced ejection fraction),
• niewydolność serca z umiarkowanie obniżoną frakcją wyrzutową lewej komory (LVEF 40-49%; HFmrEF - heart failure with mildly reduced ejection fraction),
• niewydolność serca z zachowaną frakcją wyrzutową lewej komory serca (LVEF ≥50%; HFpEF – heart failure with preserved ejection fraction) [1].

Leki β-adrenolityczne w farmakoterapii przewlekłej niewydolności serca

Kluczową rolę w leczeniu pacjentów z HFrEF stanowi optymalna farmakoterapia. Zgodnie z zaleceniami Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego, pacjent z HFrEF (LVEF < 40%) powinien być leczony: inhibitorem konwertazy angiotensyny (ACEI - angiotensin-converting enzyme inhibitors), β-adrenolitykiem, antagonistą receptora mineralokortykoidowego oraz dapagliflozyną lub empagliflozyną (klasa zaleceń IA). W przypadku nietolerancji ACEI można zastosować antagonistę receptora angiotensyny II lub antagonistę receptora angiotensyny II w połączeniu z inhibitorem neprylizyny (klasa>