Nietypowe znalezisko w gabinecie pediatry, czyli o tym, jak przebiega półpasiec u dzieci

Półpasiec (łac. herpes zoster) jest wynikiem reaktywacji utajonego (latentnego) zakażenia wirusem ospy wietrznej i półpaśca (ang. varicella zoster virus, VZV), który po przechorowaniu ospy wietrznej pozostaje w organizmie w formie uśpionej. Osłabienie mechanizmów obronnych gospodarza może skutkować namnażaniem się wirusa w komórkach zwojowych rdzenia kręgowego i nerwów czaszkowych, a następnie jego przemieszczeniem wzdłuż włókien nerwowych w kierunku skóry, gdzie później, w obrębie zajętego dermatomu, wywołuje miejscową reakcję czuciową oraz powstawanie typowych wykwitów.

Półpasiec uważany jest za chorobę osób dorosłych, gdyż większość przypadków dotyczy pacjentów po 50. roku życia. Występuje też u osób z osłabionym układem odporności (przewlekle chorych, przyjmujących leki o działaniu immunosupresyjnym, pacjentów onkologicznych, wyniszczonych). Szacuje się, że w ciągu roku w grupie 1000 Europejczyków u 5 do 10 osób wystąpi półpasiec.

Choroba ta rzadko występuje w populacji pediatrycznej, zapadalność waha się między 0,2 a 0,74/1000 dzieci na rok. Z tego względu półpasiec może przysporzyć pediatrom wiele trudności diagnostycznych i terapeutycznych. Wystąpienie półpaśca w pierwszej kolejności nasuwa podejrzenie u pacjenta niedoborów odporności, czy to w związku z chorobą przewlekłą, procesem rozrostowym, czy leczeniem immunosupresyjnym. Półpasiec może jednak wystąpić także u dzieci zdrowych. W tej grupie na ryzyko wystąpienia choroby wpływa głównie wiek, w którym doszło>