Nowe wytyczne eradykacji helicobacter pylori

Wstęp

Zakażenie Helicobacter pylori to jedno z najczęstszych przewlekłych zakażeń bakteryjnych występujących u ludzi ^[1]. Zapalenie żołądka wywołane przez H. pylori jest obecnie uważane za chorobę zakaźną, niezależnie od tego, czy towarzyszą mu objawy lub powikłania, a sama bakteria została uznana przez WHO w 1994 r. za karcynogen pierwszego rzędu ^[2].

Postęp w wiedzy dotyczącej infekcji Helicobacter pylori, nowe metody wykrywania zakażenia, narastająca antybiotykooporność sprawiają, że podlegają modyfikacji zasady diagnostyki i leczenia. W ślad za tymi zmianami opublikowano dwa ważne dokumenty uwzględniające zasady postępowania w zakażeniu Helicobacter pylori – w 2022 r. szósty raport Maastricht/Florencja, a w 2023 r. rekomendacje Grupy Roboczej Polskiego Towarzystwa Gastroenterologii ^{[3, 4]}.

Diagnostyka Helicobacter Pylori

Diagnozowanie zakażenia Helicobacter pylori zalecane jest w przypadku planowanego leczenia. Nie poleca się podejmowania terapii eradykacyjnej bez potwierdzenia aktualnego zakażenia odpowiednio dobranymi metodami.

Metody służące rozpoznaniu H. pylori dzielimy na nieinwazyjne i inwazyjne, wymagające gastroskopii z pobraniem wycinków z błony śluzowej. Do testów inwazyjnych zaliczamy test ureazowy, badanie histologiczne bioptatów oraz hodowlę bakteryjną. Do metod nieinwazyjnych zaliczamy wykrywanie antygenów H. pylori w kale, test oddechowy z mocznikiem znakowanym ¹³C lub ¹⁴C oraz testy serologiczne. Wybór metody zależy od obecnej sytuacji klinicznej chorego. W przypadku wskazań do wykonania gastroskopii należy pobrać wycinki (jeden z części przedodźwiernikowej>