Choroba Parkinsona: inhibitory MAO-B lepsze niż entakapon

W lutym 2022 r. na łamach JAMA Neurology opublikowano pierwsze randomizowane badanie kliniczne (PD MED Study) bezpośrednio porównujące ze sobą leki z grupy agonistów dopaminy (głównie ropinirol i pramipeksol) z inhibitorami monoaminooksydazy typu B (głównie selegilina i rasagilina) oraz inhibitorami katecholo-O-metylotransferazy (prawie wyłącznie entakapon) stosowane w leczeniu choroby Parkinsona.

Do badania włączono pacjentów, u których rozwinęły się powikłania ruchowe podczas terapii lewodopą (stosowanej w monoterapii lub terapii skojarzonej z agonistą dopaminy lub inhibitorem MAO-B), a więc wymagających dodania leku lub jego zmiany. 500 pacjentów w sposób losowy przydzielono do grupy leczonej agonistą dopaminy, inhibitorem MAO-B lub inhibitorem COMT (1:1:1). Mediana okresu obserwacji wynosiła 4,5 roku. We wszystkich grupach średnia dawka lewodopy była podobna (odpowiednio; 609 mg/d, 628 mg/d i 594 mg/d) oraz obserwowany był podobny odsetek osób, które przerwały terapię po 1 roku obserwacji (odpowiednio 30%, 38%, 36%) lub po 5 latach obserwacji (odpowiednio 55%, 58%, 56%). Główną przyczyną przerwania terapii były działania niepożądane.

Po 5 latach, pacjenci leczeni agonistą dopaminy uzyskali lepsze wartości w skali oceniającej funkcjonowanie ruchowe (różnica 2,4 pkt. w domenie mobilności PDQ-39) w porównaniu z łączoną grupą leczoną inhibitorem MAO-B lub inhibitorem COMT, ale różnica ta nie osiągnęła istotności statystycznej (p=0,2).

Porównując inhibitory MAO-B z entakaponem różnica osiągnęła istotność>