H. pylori u pacjentów z dyspepsją czynnościową – eradykować, czy nie?

W Gut ukazała się nowa metaanaliza oceniająca skuteczność terapii eradykacyjnej u pacjentów z dyspepsją czynnościową (FD).

FD jest przewlekłą, trudną do leczenia chorobą. Patogeneza FD jest wieloczynnikowa i nie do końca poznana. Od wielu lat uznaje się, że obecność bakterii Helicobacter pylori (która zakaża ponad połowę światowej populacji dorosłych) może wpływać na występowanie dyspepsji. Strategia „badaj i lecz” zakażenie H. pylori jest rekomendowanym postępowaniem diagnostyczno-terapeutycznym u pacjentów z niezdiagnozowaną dyspepsją. Bezpośredni związek przyczynowy między dyspepsją czynnościową a zakażeniem H. pylori budzi jednak wątpliwości. Bakteria wywołując odczyn zapalny, na pierwszym etapie zakażenia może prowadzić do hipersekrecji żołądkowej, powodować dysfunkcję mięśni gładkich i zaburzenia czucia trzewnego. U ok. 80% zakażonych H. pylori nie wyzwala jednak żadnych objawów, a jej eradykacja usuwa objawy dyspeptyczne tylko u części leczonych. Wyniki przeglądu systematycznego Cochrane z 2006 r. wskazywały, że eradykacja bakterii jest korzystna u pacjentów z FD, jednak od tamtego czasu opublikowano wiele nowych randomizowanych kontrolowanych badań klinicznych (RCT).

Uwzględniając wszystkie nowe publikacje Autorzy aktualnego przeglądu ocenili wpływ terapii eradykacyjnej zarówno na wyleczenie, jak i poprawę kliniczną u pacjentów z FD. Pacjenci w grupach kontrolnych otrzymywali leki przeciwsekrecyjne, prokinetyczne lub placebo. Okres obserwacji trwał co najmniej 3 miesiące.

W 29 RCT zrekrutowano ogółem 6781 pacjentów z FD H.>