Lewe jamy serca - wprowadzenie teoretyczne

Lewa komora serca

Ocena wielkości oraz funkcji lewej komory to jedna z najczęstszych przesłanek do przezklatkowego badania echokardiograficznego w praktyce klinicznej. Dane dotyczące lewej komory mają zasadnicze znaczenie dla wyboru opcji terapeutycznych. Uzyskiwane są one w oparciu zarówno o uznane i stosowane od dawna metody, jak i zaawansowane, nowe techniki echokardiograficzne.

1.1 Morfolofia lewej komory

Lewa komora jest cylindryczną jamą, łączącą się poprzez część napływową komory i zastawkę mitralną z lewym przedsionkiem oraz poprzez część odpływową i zastawkę aortalną z aortą wstępującą. Ponadto, w lewej komorze wyróżnia się część koniuszkową. W warunkach prawidłowych przegroda międzykomorowa uwypuklona jest w stronę prawej komory, co szczególnie dobrze widoczne jest w projekcjach przymostkowych w osi krótkiej. wyróżnia się w niej zlokalizowaną podaortalnie niewielką część błoniastą oraz część mięśniową.

W jamie lewej komory obecny jest aparat podzastawkowy zastawki mitralnej, w obrębie którego płatki zastawki mitralnej łączą się za pomocą strun ścięgnistych z dwoma grupami mięśni brodawkowatych (przednio-bocznym i tylno-przyśrodkowym). Mięśnie brodawkowate stanowią integralną część komory, będąc przytwierdzone podstawą do miokardium w zakresie segmentów środkowych i koniuszkowych. Grupa przednio-boczna składa się zwykle z pojedynczego mięśnia brodawkowatego, podczas gdy dla grupy tylno-przyśrodkowej charakterystyczna jest obecność większej liczby mięśni. Poza obiema grupami mięśni mogą występować dodatkowe mięśnie brodawkowate i struny rzekome, które>