Zastawka płucna - wprowadzenie teoretyczne

Zastawka płucna

6.1 Anatomia echokardiograficzna zastawki płucnej

Zastawka płucna, podobnie jak zastawka aortalna, zbudowana jest z trzech półksiężycowatych płatków (przedniego, lewego i prawego) rozdzielonych trzema spoidłami. Podstawową projekcją, w której uwidaczniana jest zastawka płucna w badaniu przezklatkowym, jest projekcja przymostkowa w osi krótkiej naczyniowa (na poziomie podstawy serca), w której widoczna jest też zastawka aortalna i/lub początkowy odcinek aorty wstępującej (Ryc. 1).
W tej projekcji rutynowo rejestrowany jest przepływ przez zastawkę tętnicy płucnej. Bramka doplera pulsacyjnego powinna być wstawiona na poziomie zastawki tętnicy płucnej, która jednak nie zawsze jest dobrze widoczna. Prawidłowy przepływ jest dobrze zarejestrowany jeśli jest laminarny, ma symetryczny zarys spektrum (w przypadku braku podwyższenia oporów płucnych) i jest widoczny trzask zamknięcia zastawki (Ryc. 2). W przypadku ograniczonej widoczności zastawki płucnej w jej lokalizacji może pomóc śladowa niedomykalność płucna widoczna w doplerze kolorowym. Należy przy tym zwrócić uwagę, by przepływ był rejestrowany w doplerze spektralnym na odpowiednim poziomie. Wstawienie bramki pod zastawką, jeszcze w obrębie prawej komory, powoduje zarejestrowanie niższej niż na poziomie zastawki prędkości przepływu, natomiast wstawienie jej nad zastawką, w pniu płucnym, powoduje zarejestrowanie wyższej prędkości przepływu (Ryc. 3).

Rycina 1 Projekcja przymostkowa w osi krótkiej na poziomie zastawki aortalnej z widoczną centralnie
zastawką aortalną (projekcja przymostkowa w>